ျပိဳက်လာေရ အလြမ္းတိ

ဇာျဖစ္လုိ ့ငါေဒနိန္ရာကို ေရာက္လာရလဲ...
ပိုးက်နိန္ေရ ခံစားခ်က္တိနန္ ့
သြီးသားေျပာင္းျပန္ရာသီ
ျမိဳ ့ျပလကၡဏာ အဆီအရီတိၾကားမွာ
ဘဝစြာ နီေလာင္ခံျပဇာတ္တစ္ပုဒ္
ငါ ျငီးေငြလာယာ...။

လူ ့ဘဝအရသာတိ အားလုံးေပ်ာက္ဆုံး
ႏွလုံးသားအတုနန္ ့ နိန္ ့ရက္အတုတိ ၾဟွင္သန္ေရ အခ်ိန္
စိတ္ခံစားမွဳတိလည္း အားလုံး လဲကြဲ ျပိဳအက္စီခေရ
ဇာပိုင္ ႏြီထြီးေရ အသိုက္ျမၤဳေခ် ျဖစ္စီဖုိ ့လဲ
ဇာပိုင္ ကဗ်ာဆန္ေရ ညဇာသားတိ ဟိနိန္ႏိူင္ဖုိ ့လဲ...။


ယင္းပိုင္မြမ္းက်ပ္မွဳတိၾကား
မုိးတစ္ဆုံးျမီတစ္ဆုံး အလြမ္းတိနန္ ့ထူဝီ
ညက ညမဆန္ယာ
နိန္ ့က နိန္ ့မဆန္လိုက္ယာ
လြတ္လပ္မွဳတိအားလုံးကို ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လုံးထဲ ထည့္လြယ္လုိ ့
ၾဟွင္သန္ျခင္းျမိဳ ့ျပေဗဒအလွအပ
ငါ...
ေက်းလက္က ဆည္းဆာညိဳေခ်တိကို
ေအာက္မိန္ ့တမ္းတနိန္တတ္ယာ...။

ဇာနိန္ ့အိမ္ျပန္ခြင့္ရဖုိ ့လဲ
မြတ္သိပ္မွဳတိနန္ ့ လက္ခ်ိဳးရီတြက္
အလုပ္အားခ်ိန္တုိင္း အေတြးတိနန္ ့မွန္းေမွ်ာ္
က်ိန္စာသင့္ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တိထဲမွာ ကာလတစ္ခုၾကာေတာ့ ေပ်ာ္ဝင္ကတ္ရဖုိ ့သိမ့္...
သက္ျပင္းတိကို မ်ိဳခ်
သတိရျခင္းတိကို လုံးျခီြ
မ်က္ရည္တိ စီးက်လာေကေတာင္
သုပ္ပစ္ဖုိ ့လက္တစ္ဖက္က အသင့္
ယင္းပိုင္ရာ...
ဘဝမွာ ဆႏၵအတိုင္း ေဂ်း ဇာခါ ၾဟွင္သန္ခြင့္ရႏူိင္ကတ္ဖုိ ့လဲ...။
                                                                      ၁၂.၉.၂၀၁၁